Das Spiel, das mich weinte

Chơi game mà khóc? Chứ không phải vì thua — mà vì lúc 3h sáng, cái chuông chùa vang lên đúng lúc mình click nốt ‘win’… thì màn hình tắt lịt! Mình không chơi để thắng — mình chơi để tìm sự yên lặng giữa những con số ma quái! Đã bao nhiêu lần mất rồi? Một lá bài… không có tiền thưởng — chỉ có hơi thở và nhịp tim mình đang gõ phím! Bạn còn thở không? Thì đừng chơi nữa… hãy ngồi thiền đi!

Saat main game, aku kira menang itu hadiah—eh ternyata cuma efek dari napasku sendiri di tengah malam. Setiap kekalahan seperti mantra si dukun digital: ‘Kau nggak bakal menang!’ Tapi justru… ketika layar padam, baru kusadari: keberuntungan sejati ada di hening antara chime—bukan di leaderboard. Nggak butuh duit? Bukan! Tapi butuh ketenangan. Kapan kamu terakhir nyerah? Coba cek notif-mu sekarang… 🌙

جببھ کا چھم سُنکرے کا راز؟ میں نے بھی تو اسی پہلے اسے “فِتّح” سمجھا، لیکن جب تک بارش نہیں ہوئی تو اس کا خواب دِکھایا… جب موبائل پر “12،000 Rs” دِکھائی تو میرا دل اڑگ گَما! 🤭

اس لئے مینے جوٹرن شروع کر دیا — نہ فتح، بلکہ وقف۔

اب بارش اب بھی نہیں ہوئی… صرف آواز۔

تمام لوگوں کو جتّح بننا چاہئے؟ نہیں، تمام لوگوں کو صرف “پرامس” (peace) چاہئے۔