เสียเงิน 500 ดอลลาร์ที่เครื่องสล็อต...แล้วพบตัวเอง

ฉันเคยคิดว่าการชนะเป็นแค่โจทย์ทางคณิตศาสตร์ ในทุกคืน ฉันนั่งหน้าเครื่องสล็อตเหมือนกำลังเล่นดรัมโซโล—รอคอยคอมโบที่สมบูรณ์แบบ เชื่อมั่นว่าถ้าเล่นนานพอ สากาลจะตอบแทนฉัน ฉันจับจังแต่ละครั้งเหมือนจังหวะในงานคาร์เนวัลของบราซิล: สีแดงและน้ำเงินกระพริบ เหรือเหรียญหล่นลงเหมือนฝนบนถนนเวสต์ลูปของชิคาโก จากนั้นมาถึงคืนที่ฉันเสียเงิน 500 ดอลลาร์ โดยไม่มีแจ็คพ็อต โดยไม่มีบอนัสคาร์ด โดยไม่มีเทรนด์แห่งความโชคดี มีเพียงความเงียบ และความเงียบนั้น? มันพูดขึ้น มาเริ่มถามตัวเอง: ฉันกำลังไล่ตามอะไรกันแน่? ไม่ใช่เงิน. ไม่ใช่รูปแบบ. ไม่ใช่อัลกอริธึมใดๆ เพื่อให้ฉันรู้สึกพิเศษ. ฉันไล่ตามความรู้สึกของการถูกเห็น—even โดยเครื่องจักรที่ไม่แคราห. เพราะ vậyฉันเลยหยุด. เพราะไม่ได้แพ้. เพราะฉันจำได้ว่าใครเคยเป็นมาก่อนหน้าจอจะสว่างขึ้น. เวลานี้? ฉันออกแบบเกมสำหรับคนที่เคยผ่านมาเช่นเดียวกับฉัน. ผมไม่ขายชัยชนะอีกแล้ว—Iขายการปรากฏตัว. เงินรางวัลอัญจร? การหยุดระหว่างการหมุน—ลมหายใจตอนทุกอย่างกลายเป็นความเงียบ. เครื่องแจ็คพ็อตแท้จริง? การตื่นขึ้นมายามเดียว… และเลือกกลับมาพรุศงศัก—โดยไม่มากเพราะอยากได้โชค—but เพราะพร้อมสำหรับตนเอง