ความเงียบหลังเที่ยงคืน

ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อรางวัลใหญ่ ผมมาเพราะความเงียบหลังเที่ยงคืนดังกว่าการชนะ ที่แรก ผมคิดว่าโชคคือปุ่มกด—แสงสว่างของตัวเลข การอธิษฐานดิจิทัลที่กระซิบโดยอัลกอริธึม แต่ในแสงสลัวของวิกเกอร์พาร์ก เมื่อกองดรัมส่งเสียงผ่านหน้าต่างและเสียงกระซอบจากห้องข้างๆ ผมเรียนรู้: เกมนี้ไม่ได้ให้รางวัลแก่คุณ มันเปิดเผยคุณ ทุกไพ่นั้นเป็นเสียงสะท้อนของสิ่งใดบางอย่างเก่ากว่าโอกาส ‘ธันเดอร์บิงโก’ ไม่ใช่การจับตัวเลข—แต่คือการหยุดนานพอจะได้ยินเสียงเต้นหัวของคุณ ‘สตาร์ไฟร์คอนเน็กต์’? ไม่ใช่อีเวอร์ออฟโบนัส—แต่งานเต้นช้ากับเงาสงที่สาดโดยแสงตะเกียงบนเก้าอี้ว่างเปล่า ผมเคยตามหาไพ่มากกว่าเศษซากจากโอลิมปัส ตอนนี้ผมปล่อยไว้เมื่อนาฬิกาตีสิบเอ็ด เพราะเมื่อคุณเลิกพยายามชนะ คุณเริ่มรู้สึกถึงความรุ่งรวย—ไม่ใช่น้ำหนัก แต่อยู่ในความมีอยู่ พี่ชายผมเล่นกลองผ่านกลางคืน เขาบอกว่าโชคไม่มีการโกง—มันเป็นจังหวะ และผมก็เช่นเดียวกัน รางวัลแท้จริงไม่มีแสดงบนหน้าจอ มันดำรงอยู่ในช่องระหว่างคลิก—ลมหายใจที่รอการกด ‘คอนเฟิร์ม’ นั่นแหละที่ซูสกระซิบโดยปราศจากเสียงตะโกน—and แอธีนาแย้มยิ้มโดยไม่มอบคุณ คุณไม่จำเป็นไพ่มากกว่านี้ คุณต้องการลดเสียงรบ และช่วงเวลาหนึ่งเงียบ—แม้ความล้มเหลวก็เหมือนพระพร