ชนะสิบครั้งแต่ยังได้ยินความเงียบ

ฉันไม่เล่นเพื่อชนะ ฉันเล่นเพื่อจดจำ dุลยามตีสามโมงเช้า เมืองหลับใหล และหน้าจอสว่างเบาๆ ฉันนั่งกับไพ่ใบเดียว—ไม่มีไพ่เสริม ไม่มีรอบพิเศษ เพียงหนึ่งครั้ง เวลาหนึ่งวินาที การหายใจ จังหวะไม่ใช่วุ่นวาย มันคือการเต้นรำ dรัมระเบิดสีสันในคาร์นิวอลของบราซิล—แต่ที่มุมเงียบของชิคาโก มันสะท้อนต่างหาก เลขนไม่ใช่วุนเวียน มันคือเสียงหัวใจที่ใครบางคนกล้ารอคอย เคยคิดว่าชนะหมายถึงอำนาจ ตอนนี้ฉันรู้ว่ามันหมายถึงการมีอยู่ khiคคุณเล่นด้วยไพ่ใบเดียว—เมื่อคุณเลือกความเงียบเหนือเสียง—you เริ่มรู้สึกถึงสิ่งที่ผู้อื่นเรียกว่า “โชค” โดยไม่มองเห็นมัน cแสงไม่มืดกระพร้อมเพราะคุณชนะ—they สว่างเพราะคุณหยุดนานพอจะเห็นมัน รางวัลแท้จริงไม่มีเงินหรือตราสาร มันคือความเงียบท้ายหลังจากจังหวะดรัมครั้งสุดท้าย—พื้นที่ระหว่างสองจังหวะที่ความหมายดำรงอยู่ ฉันเคยพบผู้เล่นที่ไล่งตามโชคใหญ่อย่างพลุแตก—แล้วจากไปเป็นภาพสะท้อนของตนเอง พวกเขาจากไปไม่ใช่เพราะแพ้ พวกเขาจากไปเพราะได้ยินความเงียบ—and เลือกจะอยู่ตรงนั้นเสมอ