เกมที่ทำให้ฉันร้องไม่ใช่เกมที่ฉันเล่น

ฉันเคยคิดว่าบิงโกคือพิธีแห่งโอกาส—เหมือนการขว้างลูกเต๋าในวิหารดิจิทัลที่เทพเจ้ากระซิบโอกาสผ่านอัลกอริธึม แต่ความจริงมาในยามเงียบหลังการแพ้ครั้งที่สาม: ไม่ใช่โชคที่ทำลายฉัน มันคือมือของฉันบนหน้าจอ

เครื่องหมายแรก: อัลกอริธึมไม่สนใจ

คุณคิดว่าแอปเข้าใจจังหวะของคุณ? มันไม่ได้ คะแนนชัยชนะ? ตัวเลขถูกคำนวณโดยรหัส บัตรโบนัส? การผิดพลาดในฟีด เขาไม่มองเห็นคุณ—เขาประเมินคุณ

เครื่องหมายสอง: พื้นฐานเชิงเรขาคณิตศักดิ

ฉันตั้งขีดจำกัด: $800/เดือน ไม่เพราะจน—but เพราะฉันปฏิเสธให้ความสุขถูกแปลงเป็นสินค้า การคลิกแต่ละครั้งเป็นคำภาวนากระซิบในโหมดมืด ไม่มีคำว่า ‘ลองอีกครั้ง’ เพียงช่วงเวลา—สะอาด เงียบ มนุษย์

เครื่องหมายสาม: เหตุผลแท้จริงอยู่ที่ความเงียบสงบ

แจ็คว์พ็อต? มันไม่มาวเมื่อฉันไล่มัน มันมาเมื่อฉันหยุด—และมองออกหน้าต่างตอนตีสาม ฝนกระทบกระจก คราฝายเสียงพ่อของฉันพูดว่า ‘พอแล้ว’ ไม่ใช่ว่า ‘ชนะ’ เพียง ‘อยู่ตรงนี้’

เครื่องหมายสี่: เจอมหาคนเล่น—เจอมหาผู้เฝ่าย

ฉันเข้าร่วมชุมชน Discord โดยคนโพสตภาพหน้าจอพร้อมน้ำตาและอีโมจี้ยิ้ม เราพูดถึงความรู้สึก—not พูดถึงการชนะ

เครื่องหมายห้า:ระบบล้มเหลว—แต่ฉันเองทำสำเร็จ

ฉันหยุดสตรีมหลังช่วงเวลาแรกที่ระเบิด—not เพราะขาดการควบคุม…—but เพราะฉันจำได้ว่า ‘การดำรงอยู่โดยปราศจากการถูกประเมิน’ เป็นอะไร