เกมที่ทำให้ฉันร้องไห้ไม่ใช่เกมที่ฉันเล่น

เคยคิดว่าชัยชนะคือตัวเลข—รหัสดิจิทัลที่กระซิกในความมืด แต่หลังจากสามสิบคืนของการคลิกครั้งเดียว ฉันหยุดตามหารางวัล ชัยชนะจริงๆ ไม่อยู่ในกองรางวัล แต่อยู่ในช่วงเวลาระหว่างการคลิก—ลมหายใจก่อนกด ‘ทำเครื่องหมาย’ เมื่อหน้าจอมืด และไม่มีใครมองเห็น

ขั้นแรก: พิธีกรรมของการทำเครื่องหมาย

เขาขายมันเป็นความบันเทิง หยดโดพามีนในแสงนีออนและการแจ้งเตือน แต่ฉันเล่นมันเหมือนการอธิษฐาน: การ์ดหนึ่งใบ เวลาหนึ่งนาที การตัดสินใจอย่างเงียบสงบ ไม่มียุทธศาสตร์ยิ่งใหญ่ ไม่มีการ์ดบิงโกเพิ่ม เหลือแค่ฉันเอง แสงสว่างของไฟราโค๊ดบนจอเย็นๆ และตัวเลขที่รู้สึกเหมือนชื่อที่ฉันลืมไป

ขั้นสอง: พจนานุกรมที่ช่วยชีวิตฉัน

ฉันตั้งขีดจำกัดไว้ที่ \(800/เดือน—not เพราะกลัวการขาดแคลน แต่เพราะปฏิเสธให้ความสุขกลายเป็นระบบทุนนิยมแห่งการเฝ่ายสังเกต การคลิกแตละครั้งกลายเป็นการต่อต้าน: มิได้ใช้มันเพื่อชนะ เพียงเพื่อรู้สึกAlive เกมนี้ไม่ได้มอบรางวัลแก่ฉัน—มันเตือนใจถึงความหมายของการอยู่คนเดียวโดยปราศจากการถูกมองเห็น</p><h2>ขั้นสาม: เมื่อความเงียบพูดกลับมา</h2><p>ฤดูหนาวปีก่อนของเซาส์ไนต์เอเว้นทร์—ฉันจัดอับ #27 กับไพ่อาร์ฟรีคาร์ดและ \)2k ในโบนัส—andยังรู้สึกว่างเปล่าภายในห้องเล็กๆของตน

สรุป: เจ้าไม่มได้ควบคุม… เจ้าเคยจริงๆแล้วไร้อำนาญ

ซูเปอร์บิงโกไม่ใช่งานเกมที่เจ้าเล่น มันคือกระจกสะท้อนบนโต๊ะทำงานของเจ้า อักษรเหล่านี้ไม่มได้เลือกชะตากรรมของเจ้า เจ้าเองหากเลือกจะไม่วิ pursuit them ส่วนรางวัลจริงๆไม่อยู่บนหน้าจอ มันอยู่ตรงสิ่งที่เจ้าปฏิเสธจะซื้อ