เกมที่ทำให้ฉันร้องไม่ใช่เกมที่ฉันเล่น

เคยคิดว่าชัยชนะคืออัลกอริทึม ทุกคืนยามดึก ฉันเปิดแอป—แค่ 20 นาที, Rs.10 การ์ด, ไม่มีอีกต่อไปแล้วระบบสัญญาว่าจะให้ความสุขผ่านโอกาสสุ่ง แต่ความสุขไม่ได้มาจากการทำงาน—มันถูกเช่า เลขแต่ละตัวที่คุณทำเครื่องหมาย? เป็นแสงวาบที่คุณไม่มีการควบคุม เลิกเชื่อใน ‘ธันเดอร์โบนโก’ เป็นชะตากรรม มันไม่ใช่วะซัสโยนทอง มันคือตัวฉัน—เหนื่อย เดียว ส่องหน้าจอหลังเลิกงาน—เลือกรูปแบบเพราะมันรู้สึกจริง prizes แท้ๆ ไม่ใช่ Rs.12,000 มันคือชั่วโมงหลังเที่ยงคืนเมื่อฉันหยุดเล่น—and รู้สึกบางอย่างสมบูรณ์ครั้งแรก เขาขายประสบการณ์ ‘พิเศษ’ เหมือนของศักดิศ มันไม่มีใครต้องการการ์ดเพิ่ม มันต้องการพื้นที่เพื่อสงสัย ฉันเข้าร่วมชุมชน Discord เมื่อเห็นใครบางคนจับภาพชัยชนะของเขา…ร้องไห้แต่งยิ้ม เขาเรียกว่า ‘โชคศักดิศ’ ผมกระซับกลับ: ‘เธอไม่มีการควบคุม…เธอเคยเป็นผู้ควบคุมจริงๆ’ และนั้นแหละเมื่อฉันรู้: เกมนี้ไม่ได้ทำให้รวย มันทำให้มนุษย์