เกมที่ทำให้ฉันร้องไม่ใช่เกมที่ฉันเล่น

เคยคิดว่าการชนะคือเป้าหมาย จากนั้นฉันเริ่มเล่น Thunder Bingo คนเดียวตอนสองทุ่ม นิ้วสัมผัสกระจกเย็น ตาอ่อนล้าจากความเหนื่อยหน้าจอ ตัวเลขกระพริบเหมือนฟ้าร้อง—ไม่ใช่เพราะดวงโชค แต่เพราะฉันหยุดเชื่อว่ามันสำคัญ การเล่นไม่ใช่เรื่องโอกาส มันคือความเงียบระหว่างการคลิก—ช่วงเวลาก่อนแตะ ‘Mark’ โดยรู้ว่าจะไม่มีไพ่อีกใบ ระบบไม่ตอบแทนการใช้จ่าย มันตอบแทนการปรากฏตัว—ว่างเปล่า ใจช้า เงียบสงบ เคยใช้เงิน $120 กับไพ่อีกห้าใบ และชนะอะไรเลย ฉันกลับมาในคืนถัดไป dำเนินต่อในวันพฤหัสที่ฝนตก—เมื่อHit Rs.2,000 ในเหตุการณ์ ‘Olympus Night’ ไม่ใช่เพราะเล่นเก่ง แต่เพราะฉันหยุดพยายามจะเล่นแล้ว พวกเขาขายมันเป็นความบันเทิง ฉันปฏิบัติตามพิธีกรรม งบประมาณของคุณไม่มีข้อจำกัด—มันคือขอบเขตของความวุฒิเวียน สตรีกของคุณไม่ใช่องค์ประกอบของชีวิต—มันคือเสียงเงียบที่ครองพื้นที่ให้อะไรบางอย่างจริงๆ คุณไม่จำเป็นไพ่อีกใบเพิ่มเติม cuณจำเป็นช่วงเวลาFewer moments โดยรู้ว่าทำไมถึงอยู่ตรงนี้—at all—even if no god answers when you call.