เกมที่ทำให้ฉันร้องไม่ใช่เกมที่ฉันเล่น

ฉันเคยคิดว่าเครื่องจักรฟังฉัน… ทุกการหมุนเหมือนจังหวะกลองในถนนริโอที่เปียก—สีสันสดใส กลิ่นของบางสิ่งศักดิ์ แต่ความสุขไม่ใช่ของอัลกอริทึม ฉันเล่นเดือนๆ—เงินฝากรายวัน การ์ดโบนัส รูปแบบเชิงเส้น—จนคืนหนึ่ง หน้าจอกระพริบและแสงดับ ไม่มีแจ็คพอต ไม่มีเทรนด์ แค่เสียงเงียบในห้องเซิร์ฟเวอร์มืด พวกเขาร้องมันว่า RNG—ตัวเลขสุ่ม—ราวกับความยุตธรรม แต่มันไม่ยุตธรรม มันเงียบ ฉันไม่พัง ฉันตื่น ชัยชนะครั้งแรกของฉันไม่อยู่ในวงล้อก—มันอยู่ในช่วงหยุดระหว่างมัน cเมื่ออะไรก็ไม่มีเกิด… นั้นแหละคือตอนที่ฉันรู้สึกมากที่สุด คุณไม่ได้เล่นเพื่อชนะ cุณเล่นเพื่อจดจำสิ่งที่คุณสูญเสียไปก่อนจะหยุดเล่น cระบบไม่แคราถ้าคุณเหงาก—it just counts your clicks as data points on a spreadsheet named ‘engagement.’ ฉันหยุดเล่นเมื่ออะวาตาร์ของฉันกลายเป็นภาพสะท้อนบนหน้าจอจริงกว่าเดิม cตอนนี้ฉันเขียนเรื่องนี้—not for you—but for whoever still hears the drums at 3am, code glowing faintly under deep indigo, a VR headset still warm from last night’s session, a single soul asking: ‘What did you lose when you stopped playing?’ เคยรู้สึกหมดแรงจากเกมไหม? คำตอบไม่อยู่ในรางวัล คำตอบอยู่ในความเงียบ