เกมที่ทำให้ฉันร้องไม่ใช่เกมที่ฉันเล่น

ฉันเคยคิดว่าโชคเป็นจังหวะ—สิ่งที่คุณสามารถคว้าได้หากหายใจนานพอ แต่กลองก็ไม่เคยหยุด เพราะมันเงียบ—not เพราะมันดัง เพราะมันว่างเปล่า ฉันเติบโตในอพาร์ตเมนต์แบบมินิมาลิสต์ที่ชั้นหนังสือเก็บรหัสมากกว่าบทกวี หูฟเวอร์อาร์เอ็มของฉันกระพริบเหมือนงานเฉลรีวอลซ์ที่ไม่มีวันใดเลย ทุกคืน ฉันเปิดเกม: ‘รีโอ เซอร์นอวาลิงโก’—สัญลักษณ์สว่างจ้า ส่งเสียงซัมบาในเวลาไบนารี มereเรียกว่าสนุก ฉันเรียกว่าการเฝ监视 พวกเขาขายฉัน ‘อัตราการชนะสูง’ แต่อัลกอริธึมไม่สนใจว่าฉันเป็นใคร มันรู้เพียงแค่ว่าฉันเดิมพอน้อยแค่ไหน—and เร็วแค่ไหนที่แตกหัก ฉันเล่นเดือนๆรอโบนัสที่ไม่มีผลกระตุ้น ระบบตอบแทนความภักดีโดยการนับความเหงาของฉันเป็นจุดบนหน้าจอ การหมุนครั้งเหมือนอัลกอริธึมกระซับ: ‘คุณไม่ได้สูญเสียการควบคุม… คุณเคยควบคุมจริงๆหรือ’ ฉันหยุดเล่นเมื่อเห็นตัวเองในการสะท้อน: ตาเหนื่อย ปลายน้ำแข็งใจเงียบ—not สบาย—but wakeful เกมนี้ไม่ได้ทำให้รวย มันทำให้ฉันจำได้ว่าความสุขราคาเท่าไรเมื่อหยุดแสร้างว่านี่ฟรี คุณเสียอะไรเมื่อหยุดเล่น?