บิงโกกับความเหงาในคืนดัม

ฉันเคยคิดว่าบิงโกคือเสียงดังและความตื่นเต้น—ไฟวาบนถนนและแสงสีสัน แต่ตอนนี้หลังจากมองตัวเลขกระพริบในความมืดมาหลายปี ฉันเห็นมันต่างไป เกมนี้ไม่ร้องตะโกน มันกระซิบ แต่ละใบคือบทกวีที่เงียบ เรียกว่า “ใบบิงโกป่าฝน”? ไม่ใช่ความตื่นเต้นเขตร้อน—แต่คือความเงียบที่ปกคลุมใต้แสงโคม อัตราการชนะอาจเป็นเรื่องสาธารณะ—but สิ่งที่วัดได้จริงคือระยะเวลานานที่เราหยุดอยู่ก่อนจะตามหาบางอย่าง ฉันเล่นคนเดียว เพราะการเชื่อมโยงตรงนี้ไม่ใช่สังคม—มันศักดิ เมื่อตัวเลขถูกจับออก—ช้าๆ พิจารณา—ฉันรู้สึกเหมือนเท้าแห่งความชื้นในเวลาสองนาฬิกา เมืองก็หลับหมด เส้นเดียวจบลงโดยไม่มีเสียงปรบ ไม่มีรางวัลตอบคำถามว่าทำไมเราอยู่ที่นี่ รางวัลแท้จริงไม่ใช่ใบเสริมหรือรางวัลสองเท่า—แต่เป็นช่วงเวลาระหว่างการจับหมายเลข ฉันเคยมองผู้อื่นไลตาม “ใบ狂欢王卡” จนมือสั่นด้วยความหวัง…แล้วหยุด พวกเขาจากไป ฉันยังคงอยู่ ในพิธีกรรมอันเงียบนี้ ความเหงาไม่ได้หมายถึงการขาดหาย—แต่มอบหมายถึงการดำรงอยู่ และบางครั้ง… หมายเลขสุดท้ายเรียกกลับ…ไม่ใช่อภัยแห่งชัยชนะ แต่อย่างหนึ่ง