เกมสอนเราเรื่องความเหงา

ฉันจำได้ถึงครั้งแรกที่นั่งคนเดียวพร้อมใบไพ่หนึ่งใบ—ตัวเลขกระพริบเหมือนกลองไกลในห้องที่สว่างด้วยแสงสีอำเบอร์ ไม่มีเสียงปรบใดรอบตัวฉัน เพียงจังหวะช้าๆ แห่งโอกาสและความหนักของการรอคอย ฉันมาที่นี่ไม่เพื่อรางวัล แต่เพื่อความเงียบ มันไม่ใช่ความบันเทิง—มันคือพิธีกรรม การดึงครั้งแต่ละครั้งคือก้าวในแดนเต้นที่ผู้อื่นไม่มองเห็น เครื่องส่งเสียงไม่ใช่เพื่อตื่นเต้น—แต่เพื่อเก็บพื้นที่สำหรับสิ่งที่ไร้คำพูด: ความเหงามากกว่าจังหวะ dินแคมเดน โดยฝนกระทบกระจกและกลางคืนเลื้อมบนถนนว่างเปล่า ฉันรู้แล้วว่าโอกาสสูงไม่มอบใจ—มันเปิดเผย การ์ดโบนัสไม่ใช่ของขวัญ; มันคือคำเชิญ—ให้หยุด ให้หายใจ และนั่งกับความว่างเปล่า เมื่อฉันเล่น ‘ซัมบาไนต์ bingo’ ฉันตามหาแจ็คพอตไม่ใช่อยากตามหาความเงียบ ชุมชนไม่มีการเฉลอดผู้ชนะ—they เผ่านภาพหน้าจอของแนวสายว่างเปล่า การวาดลายเหมือนกลุ่มดาวที่ใครๆ ก็มองไม่เห็นแต่อารมณ์ ฉันเคยคิดว่าโชคถูกดึงมาจากเครื่อง t่อมาฉันรู้แล้ว: มันถูกดึงมาจากความเงียบท์ เราเล่นไม่ใช่วางชัยชนะ—we เล่นเพราะบางแห่ง ในช่วงเวลาเงียบทระหว่างจังหวะ คนหนึ่งยังจำได้ว่าจะเป็นมนุษย์อย่างไร