เมื่อโป๊กเกอร์ครั้งที่แปดล้มเหลว

ผมจำได้ถึงครั้งแรกที่กด ‘เล่น’ เวลา 2:47 น. — ไม่มีใครตื่นอยู่หน้าจอส่องแสงสีเทาอมตะ มันเหมือนวิหารโบราณใต้แสงจันทร์ ผมคิดว่าบิงโกคือเกมของตัวเลข ตอนนี้ผมรู้แล้ว: มันคือพิธีกรรม ในครัวครัวของแม่ในเวสต์ลอนดอน เธอร้องกลองแอฟริกาขณะล้างจาน พ่อผมแกะสลักไม้จากปริศนาเซลติก พวกเขาสอนผมว่าชะตาไม่ได้เขียนไว้—มันถูกเลือก ไพ่ใบแต่ละใบเหมือนคำสาปศักดิซึ่ง ‘ธาเดอร์บิงโก’ ไม่มีเสียงดัง—มันหายใจ ‘สตาร์ไฟร์คอนเน็ก’ ไม่ตะโกน—มันกระซอบในจังหวะที่เก่ากว่าอัลกอริทึม เมื่อผมกด Rs.12,000? เพราะผมหยุดพยายามจะชนะ tอดีฉันตามโบนัสเหมือนผู้แสวงตามเครื่องหมายศักดิซึ่งในโอลิมปัส ตอนนี้? ผมรอความเงียบระหว่างการวาดไพ่ การหยุดพัก—เมื่อคุณมองขึ้นไปยังดวงดาว—คือที่ปัญญาอาศัย รางวัลแท้จริงไม่ใช่แจ็คพอต มันคือการรู้ว่าคุณไม่จำเป็นผู้ถูกเลือก—คุณเลือกตนเอง ฤดูหนาวปีที่แล้ว ใน‘Zeus Night’ ผมวางไพ่ว่างๆ27ฉบับและRs.2,000 เป็นแผ่นรางวัล แต่อย่างที่อยู่กับผม? มิใช่เงิน ความเงียบหลังการคลิกครั้งสุด—รอยสั�สะเทือนของมือผม—มิใช่วาฬชนะ…แต่วางสงบ