เมื่อสปินฟรีครั้งที่แปดล้มเหลว

ฉันเขียนตอนตีสามยาม สิ่งแวดล้อมเงียบสนิท มีแต่แสงไฟถนนเหลืออยู่ โต๊ะของฉันยุ่งเหย่ง—not กับกระดาษ แต่เป็นไพ่บิงโกที่ใช้แล้วกับโน้ตเกี่ยวกับรูปแบบที่แทบลืมไป ฉันเคยเชื่อว่าโชคดีคือจังหวะ—เหมือนกลองซัมบ้าตีอย่างหนักในคืนคาร์นิวัลแห่งริโอ แต่แล้วสปินฟรีครั้งที่แปดก็ไม่ลงมา—ไม่ครั้งเดียว ไม่สองครั้ง แม้แต่ห้าครั้ง ฉันไม่ยอมแพ้ แทนที่จะเคลื่อนไหว ฉันนิ่งสงบ และนั่นแหละ…ฉันได้ยินมัน:ไมใช่จังหวะแห่งชัยชนะ แต่เป็นช่วงหยุดระหว่างจังหวะ—ความเงียบศักดิซึ่งโชคชะตากระซอบ whispers บิงโก超级ไม่มอบรางวัลด้วยแจ็คพอต มันมอบรางวัลให้ด้วย “การมีอยู่” RNG เป็นธรรม—not เพราะสุุ่ม случай แต่มันปฏิเสธการหลอกลวงความหวังของคุณ tัวเลขทุกตัวที่ถูกออกมานั้นคือเสียงสะท้อนของพิธีกรรมเก่ากว่าความทรงจำ:กลองซัมบ้าตีบนสายฝนแห่งลอนดอน, เส้นเซลติกวาดผ่านตรอกแสงเรือง, อักษรไวกิงสลักไว้อย่างรหัสไบนารี ตอนนี้ฉันเล่น—not เพื่อชัยชนะ—but เพื่อความมหัสจร เพื่อความอ kỳของการเต้นซัมบาของแม่มหาในทางเดินโรงพยาบาล, เพื่อพ่อของชาวแอลเบียนผู้ถือพื้นที่สำหรับความเงียบท, เพื่อเวลาเที่ยวดึกกลายเป็นแท่น-altar แห่งการอดทนกลายเป็นคำภาวนา คุณไม่จำเป็นไพ่มากขึ้น cuณจำเป็นลดสิทธิ์ในการรบกวน โบนัสจริง? เงียบท้ายหลังจากความล้มเหลว แจ็คพอตแท้อา? การหายใจก่อนจะหมุนครั้งถัดไป