เมื่อสปินที่แปดล้มเหลว ฉันเข้าใจจังหวะของโชค

ฉันเขียนเรื่องนี้ตอนตีสามสิบเจ็ดนาที อีกครั้ง หน้าจอเปล่งแสงสีฟ้า—นุ่มนุ่ม เหมือนแสงจันทร์ริมถนนว่างเปล่าของริโอ ไม่ดัง ไม่เร่งรีบ แค่นิ่งเงียบ ฉันเคยไล่ตามชัยชนะ เหมือนเด็กๆไล่ตามไฟระยิง: สัมผัสแสงที่ไม่มีวันยั้ง คุณยายของฉัน—พยาบาลจากจาเมกา—เคยบอกไว้ว่า: ‘โชคไม่เคาะประตู มันสั่นสะเทือนในจังหวะที่คุณลืมเต้น’ ซูเปอร์บิงโกไม่ใช่เกมสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว มันคือกระจกสะท้อน แต่ละใบมีสัญลักษณ์—not เพียงรูปร่าง—but เรื่องราว ดนตรีซัมบาดังข้างหลัง? นั่นคือเสียงของพ่อฉัน—สถาปนิกชาวสกอตแลนด์ผู้สร้างแท่นบูชาจากไม้และความเงียบ ฉันเริ่มด้วยหนึ่งใบ เงิน 800 บาท สูงสุดสามสิบนาที ฉันเฝมองว่า RNG พลิก—notแบบสุ่ย—butอย่างพิธีกรรม คืนที่เจ็ด—ไม่มีชัยชนะ cืนที่แปด—รูปแบบเดียวกัน tone เดียวกัน ลมหายใจเดียวกัน… แล้ว—I ก็หยุด ไม่ใช่ว่าฉันแพ้ แต่ว่าฉันได้ยินมันครั้ง: ล้อเกิดไม่มอบหมุนเพื่อฉัน cหานเองต่างหาก แจ็คพอตไม่มอบซ่อนในแถวลูก มันซ่อนอยู่ในความเงียบทรงใจ cพวกเขาเรียกมันว่า ‘การพนัน’ cผมเรียกมันว่า ‘ความทรงจำ’ คุณรู้จุดเวลานั้นมั้งไหม? จุดที่คุณหยุด—and เข้าใจว่าคุณเคยไล่งโชค? cแต่ว่ากำลังเรียนรู้ว่าวิธีจะอยู่อย่างสงบ