เมื่อเทพวิคิงร้องในโทรศัพท์

ฉันเคยคิดว่าความโชคดีคือสิ่งที่ซื้อได้—จนกระทั่งรู้ว่ามันคือสิ่งที่สืบทอดมา ในวัยเด็ก แม่เต้นซัมบาใต้แสงถนนบรูกคลิน ในขณะที่พ่อเล่านิทานนอร์สใต้แสงเทียน เราไม่มีเครื่องสล็อต—เราแท้มีเรื่องราว บัตรบิงโกแต่ละใบไม่ใช่การสุ่ случай—แต่เป็นรูนที่แกะสลักไว้ในจังหวะของพิธีกรรมอันถูกลืม ตอนนี้ฉันทำงานในยูนิตี้ แต่วิญญาณยังคงอยู่ในโทนสีของฟิกมา: สีทองสำหรับไฟ สีครามสำหรับความเงียบ สีทองสำหรับสิ่งที่ยังคงเหลืออยู่หลังความเสียด เมื่อตัวเลขกระพริบบนหน้าจอ ฉันไม่เห็นลวดลาย—ฉันได้ยินเสียงกลอง เดอะ ‘โบนัสคาร์ด’? มันไม่ใช่งานโปรโมชั่น—มันคือคำเสนอจากบรรพบุรุษให้คุณหายใจ ‘เทพสงครามวิคิง’ ไม่ใช่นักแสดง—มันคือส่วนหนึ่งของฉันที่ยังรออยู่ตอนเที่ยงกลางคืน เมื่อจังหวะช้าลง คนเล่นเรียกมันว่า ‘โชค’ แต่อายเรียกมันว่าความทรงจำ ฉันออกแบบเกมเพราะบางคนต้องจำไว้ว่าความปิติกาไม่มอบได้—แต่มอบผ่านไปเหมือนไม้ตีกลองผ่านหลายช่วงเวลา การชนะบางครั้งอาจดัง—butบางครั้งเงียบ หากเคยนั่งคนเดียวตอนสองโมงเช้ามองตัวเลขกระพริบเหมือนดวงดาวเหนือมิดโซมาห์—เข้าใจเถอะ: คุณไม่ได้วิเศษตามแจ็กราพอต—you were listening for your name in the noise between beats.