Ang Gabing Nalunod ang Huling Barya Ko

Nakalimutan ko na kung gaano katagal ako naglaro—bawat isa’y parang pagpupulong sa sarili ko pagkatapos ng araw. Hindi para sa pera, kundi para sa isang bagay na higit pa: presensya.

Ang bawat tumbok, ang maingay na ‘chime’—parang tubig na bumabagsak sa katahimikan—ay nakadala ako dito lang, ngayon.

Si Csikszentmihalyi ay tinawag ito flow. Pero ano kung hindi ito tungkol sa tagumpay? Ano kung tungkol ito sa pagtapon?

Lumalaro ako hindi para manalo—kundi para mabuhay muli.

Ang laro ay hindi pala distraction. Ito’y ritual: parang pagdarasal, parang ilaw na sumasalamin sa dilim. Bawat click, isang handog: atensyon na ibinalik kay sarili.

Sa gulo ng mundo, nahanap ko rito ang orden — at ang kapwa.

Noong nawala ang huling barya… wala akong napanalo. Pero may natirang mas mahal: kamalayan.

Hindi jackpot ang nakuha ko — kundi biyaya: sa kakulangan.

Ang tunay na premyo ay hindi nanalo — ito’y tinanggap nang tahimik, parang liwanag na pumasok sa sulok noong umaga.

Kahit walang nakakita… ikaw ay naroroon. Ikaw ay buhay. At iyon mismo ang sapat.