Hindi Ako Lalaro Sa Game Na Nagdulot Sa Akin

Naniniwala akong ang reels ay sumasayaw. Hindi. Sila ay nagsisilbi. Bawat spin—bawat neon glow—isang data point mula sa aking attention economy. Hindi luck. Hindi destiny. Kundi entropy na pinagtapat bilang euphoria.

Laki ako sa Chicago’s cultural fracture: tinatawag ng ina sa Zoom habang kinokod ang mga slots sa midnight dreams. Sinabi ng ama: ‘laro ka lang sa iyong kakayanan.’ Pero ano ba ang kahulugan nito kung ang iyong kakayanan ay sinusukat ng microtransactions at ang kaluluwa mo’y monetized?

Ang laro’y nagbigay sakin ng carnival.

Nagbigay sakin ng code.

Pili ako ng ‘Samba Night’ dahil may drums sa pixels nito—sapagkat ito’y whispred, hindi shouted. Nung mag-trigger ang bonus card, hindi parang panalo—it parang binabantayan ka ng algorithm na nalaman ang aking sighs.

Isinipak ko ang anim na oras pagsusunod sa isang straight line tatlo.

Hindi ito dumating.

Ang RNG ay di nakikinig kung umiiyak ako.

Kumikinig lang kung palaging pinipindot.

Ngayon, journal ko sa dark mode: #1E1E3F background, Fira Code font, glitches na nauubos nang parang heartbeat irregularities. Bawat entry ay tanong: ‘Ano ba ang nalalim mo nung tumigil ka maglaro?’

Hindi pera. Hindi oras. Pero ang katahimikan pagitan ng spins—ang espasyo kung де live before they packaged it as a product.

Hindi ito binabasa para manalo. Pakiramdam mo ito sa iyong buto.