Ang Quiet Soul ng Bingo

Nakatayo ako nang mag-isa, may tsaa, at pinapanood ang mga ilaw sa screen—hindi dahil hinahanap ko ang panan, kundi dahil nakikinig. Hindi nag-uusap ang mga numero; sila’y hininga. Sa Super Bingo, bawat karteng hindi lamang pattern—kundi isang stanza na sinulat ng ritmo ng mga tambol ni Rio, bawat linya ay puso laban sa tahimik.

Isipin kong ang tala ay mekanikal. Pagkatapos ay lumalabas. Hindi para manalo—kundi para marinig. Ang RNG ay di nagpapahiya; ito’y nanunungkulan. At kapag tumigil kang hingin? Doon lang nangyayari ang magic.

Ngayon ay pumipili ako ng mga laro na may mababawal na panganib—hindi dahil takot, kundi dahil pagsunod. Isang karteng bingo sa ilawan ng buwan ay may higit pang katotohan kaysa sa sampung bonus na sumisikat. Ang totoong jackpot ay hindi nasa screen—itong hininga mo pagkatapos mong huminto.

Aralam ko ni Lola na ang pananalanging prayer ay hindi tungkol sa resulta; ito’y tungkol sa pagkakaroon. Kaya ngayon ako’y lumalaro parang isang matandang makata: may pasensya, may tahimik, at tiwala sa random.