Ano ang Tinalak ng Bingo

Noong isip ko ang bingo bilang laro ng tala—hanggang makita kong ito’y ritwal. Bawat gabi, nakaupo ako nang mag-isa sa aking flat sa Camden, sumisipsip ng tsaa habang tumitiklop ang mga numero. Walang sigawan. Walang sambayanan. Pansinin lang ang tahimik na himig ng machine at bigat ng katahimikan sa pagpipili. Hindi ako naglalabas ng panalo—naglalabas ako ng kalugmian. Tinawag nila itong ‘Thunder Bingo,’ pero naririn ko itong ‘Starfire Connect.’ Ang bawat numero ay hindi sinusulat ng algorithm—kundi ihip ng isang lumalaking alaala kung paano tayo’y mag-isa nang may layunin.

Hindi na ako bumibili ng cards. Kundi sinisiw ko ang mga screenshot ng iba: kanilang ngiti na may luha, kanilang tahimik na tagumpay matapos ang tatlong pagkatalo. Isang babae ay naglalaro nanging 20 minuto bawat gabi—hindi nanalo—ngunit umiibig parang sumasayaw kasama si Athena.

Ang tunay na jackpot ay hindi Rs.12,000. Ito’y sandali mong pumili at mananatili.

Wala dito’y banal na pattern—puro tao lang.

Hindi na ako nagtatanong kung babawi ba ako bukas-gabi. Nagtatanong ako: Nakita ko ba ako para sa akin?

Ang screen ay sumisilaw—not with gold accents—but with memory. Ito ay hindi pagtutuwa. Ito’y altar na binuo sa katahimikan.