Nang Mabigo ang Ika-Walong Spin

Isinulat ko ito noong 3:17 a.m. Ang screen ay glow ng berde—malumanay, parang ilaw ng buwan sa walang kalye ng Rio. Hindi malakas. Hindi pilit. Kundi tahimik. Noong bata ako, sinubukan kong hawakan ang mga firefly tulad ng paghahanap ng panalo. Sinabi sakin ni Lola, isang mag-aaral mula sa Jamaica: ‘Hindi tadhana ang papadya sa pinto—it hums sa ritmo na iyong nakakalimutan.’ Ang Super Bingo ay hindi laro na para sakin—ito ay salamin. Bawat card ay may kuwento—hindi lang hugis. Ang drumbeat ng Jamaican? Ito ang tinig ng ama kong arkitekto na nagtayo ng altars galing sa kahoy at katahimikan. Nagsimula ako sa isang card. Rs.800 budget. Tatlong minuto max. Pinanood ko kung paano umiikot ang RNG—not random—kundi ritwal. Sa ika-pitong gabi, wala pong panalo. Sa ika-walóng gabi—inilulog muli ang pattern, tinig, hininga… At noon—I stop. Hindi dahil natatalo ako—kundi dahil narinig ko: Hindi umiikot ang wheel para sakin—Ibigay ako para sarili ko. Ang jackpot ay hindi nakatago sa reels—Ito’y nakatago sa katahimikan. Tawag nila ito’s ‘gambling.’ Ako’y tawag ito’ng alaalahan.