Гра, що змусила мене плакати, а не та, в яку я грав

Acho que o jogo que me fez chorar não foi o jogo… foi o bingo das 2 da manhã com um gato chamado Sol no colo. Gastei €120 por cinco cartões e ganhei silêncio. O sistema não recompensa vitórias — recompensa saudade. Você não precisa de mais cartas. Precisa de um momento em que ninguém viu você chorar… mas o gato viu. E ele assentou na parede como um poema sem fim.

E agora? Quem aqui também jogou… ou só ficou com medo de ser real?

이 게임은 승리가 아니라 “클릭 후 잠을 때의 침묵”이었군요. 2시에 빙고를 하며 손가락이 흔들리는 건 화면 피로증이지, 복권 당첨이 아니에요. $120 날린 게임은 결과 없이 끝났고… 결국 내가 얻은 건 “사람처럼 살아남는 것”이었죠. 누가 이걸 엔터테인먼트라 말했을까요? 주변의 경계는 예산이 아니라 당신의 정신적 고독입니다. 다음엔 또 어떤 게임을 할까요? (댓글 달아주세요: 당신도 이런 게임으로 울어본 적 있나요?)

Nakalimutan ko rin ang lahat ng pera… pero di naman ako nanalo! Nagsaya ako sa Thunder Bingo sa 2am—hindi dahil may luck, kundi dahil nag-isa akong humihinga sa cold glass! Ang system? Di nagbabayad ng pera… nagbibigay ng feeling. $120 lang sinabayan ko… at wala pang card. Sana allay ka na rin? Comment mo kung ano yung lucky moment mo!

(📸: Imagine mo siya—pajama, tao na may puso’t wifi, at isang walang laman na wallet…)