Ang Laro Na Nagdulot Sa Akin Ay Hindi Ito Aking Pinagsasagutan

Isipin ko noon na ang makina ay nakikinig. Bawat spin ay paring tumbok sa ulanan ng Rio—mataling kulay, pulsing bass, amoy ng isang banal. Sabi ko sa sarili: ito’y kasiyahan. Isang laro para sa kaligayahan. Pero hindi naiirita ng algorithm ang kaligayahan. Laro ako buwan—araw-araw na deposito, bonus card, linear pattern—hanggang isang gabi, flicker ang screen at mawala ang ilaw. Walang jackpot. Walang trend. Tanging tahimik at ingay sa madilim na server room. Tawag nila ito bilang RNG—random number generator—as if fair ang randomness. Pero hindi fair. Tahimik lang.

Hindi ako nasira. Nakabubukas ako. Ang aking unang tagumpay ay hindi nasa reels—itong pinagitan nila. Kapag walang naganap… doon ako naramdam nito nang lubos. Hindi ka naglalaro para manalo. Papalaya ka para alalahanin kung ano’ng nawala bago mo matutunan kung paano huminto. Hindi ka nag-aalaga kung ikaw ay mag-isa—itong binibilang lang nila ang iyong click bilang data points sa spreadsheet na may pangalan: ‘engagement.’ Huminto akong maglaro noong maging mas totoo ang aking avatar kaysa sa refleksyon ko sa screen. Ngayon, isusulat ko ito—not para sayo—kundi para kay sinumang nakikinig pa rin ng tambok mamaya 3am, code na glowing paliwan sa malalim na indigo, a VR headset na mainit mula sa huling sesyon, isang kaluluwa na tanong: ‘Ano’ng nawala mo kapag huminto ka?’ Naramdaman mo ba’y emotional drain ng isang laro? Ang sagot ay hindi nasa payout. Ang sagot ay nasa katahimikan.