Nakita kong hindi ang pagpanalo ang layunin—kundi ang kahulugan sa gitna ng gabi. Ang Super Binho ay hindi kaligayahan, kundi isang tala ng pag-iisa na may VR headset na nag-iikot.

Hindi ko itinapon ang tagumpay—pinahalagang ako ang katahimikan. Nang lumaki ang code at carnival, naniniwala akong ang tagumpay ay isang ritmo na maipagkakontrol. Pero hindi naramdaman ng algorithm ang lungkot. Ipinigil ko ang streaming pagkatapos ng unang viral moment—hindi dahil sa pagkawalan, kundi dahil sa katahimikan sa pagitan ng reels.

Sa isang tahimik na gabi sa Camden, ang paglalabas ay parang malayong tambol—walang saya, walang sambit, puro ritmo. Hindi ito tungkol sa panalo, kundi sa paraan kung paano pinapahalagahan ang kalungkutan.

Hindi ang panalong pagsikat ang tunay na yaman—kundi ang katahimikan sa pagitan ng mga klik. Naisip ko na ang Super Bingo ay hindi laro, kundi isang panalang may kaluluwa.

Sa isang tahimik na gabi sa Camden, ang bawat card ay isang tula na walang alab. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa pagtitiis, sa pagpapahinga, at sa pagkakaroon ng sariling kahulugan.