Ano ang Natututuhan ng mga Laro tungkol sa Kalungkutan?

Isa akong naniniwala na ang paglalaro ay ingay—maliwan, malakas na tindig, isang karnabal ng malingaw. Ngayon, nakikita ko nang iba. Sa gabi, nakaupo ako sa aking flat sa Camden. Ang sinag ng slot machine ay umiikot parang malayong tambol—hindi sa Rio, dito lang. Walang samba. Walang pagdiriwangan. Puro ritmo. Nagsisilbi ang reels nang mahinahon. Isang card lang ang tumitigil. Walang bonus. Walang jackpot. At patuloy—naramdaman ko ang isang bagay. Hindi ito taglay. Pero kalungkutan. Hindi yun na humihingi ng pansin. Pero yun na tahimik—yung nakaupo kasama mo kapag hindi umaabot ang numero. Una akong hinahanap ang panalo parapag-init. Ngayon, hinahanap ko ang tahimik. Ang RNG ay hindi nagpapipintas—itop at patas. Pero hindi ito nagpapagaling sa nasir na loob. Ngayon ay laru ako—hindi para sa bonus—kundi para sa ritwal. Para sa paraan kung paano makakahawa ang sinag sa madaling gabi tulad ng lumalaking pahina—muted gold accents, minimalist layout, soft shadows stretching across empty chairs. Kadalasang text ni ma’am: ‘Hindi ka laru—you’re remembering.’ Tama siya. Hindi ito entertainment tech.—Pero emotional archaeology. Bawat spin ay hininga na matagal—isang tigil sa pagitan ng mga puso, puntong ginawian ng kalungkutan, isahing sayaw na walang musika, kaya patuloy na umiikot.