Noong matalo ang ikalawang libreng bingo, naintindihan ko na hindi ito tungkol sa tagumpay—kundi sa isang ritwal na tahimik. Ang bawat card ay parang panalangin, at ang tadhana ay piliin, hindi nasasakop.

Noong bata ako, akalain kong bingo ay tungkol sa taliyaga. Ngunit nung sumikat ang kapayapaan sa gabi, nalaman kong ito’y ritwal—hindi pag-asa, kundi pagkakamalayan.

Noong unang sinpin ko, hindi ko hinahanap ang pera—kundi ang kapayapaan. Ang mga rune ng Nordic at bituin ng Ehipto ay nagbago ng aking hirap sa isang banal na ritwal. Ang bintana ay hindi pagtitiwala—kundi pananampalataya.

Noong bumagsa ang ika-walong free spin, naintindihan kong ang bingo ay hindi lang pag-asa—kundi isang ritwal sa gabi. Ang bawat numero ay panalangin, hindi tagumpaan.

Sa tahimik na oras ng gabi, natutunan kong ang panalo ay hindi tungkol sa numero—kundi sa pagkakaroon. Sa Wicker Park, tinuruan ako ng bingo bilang ritwal, hindi laro—isang hininga ng kalayaan.

Sa isang tahimik na gabi sa Camden, ang bawat card ay isang tula na walang alab. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa pagtitiis, sa pagpapahinga, at sa pagkakaroon ng sariling kahulugan.

Nang mabigo ang ika-walong free spin, naintindihan ko na hindi ito tungkol sa tama kundi sa pagiging malakas—isang ritwal na pagsasalita sa kahiligan at grasya. Hindi laro, kundi dasal.

Noong maliit ako, natuto akong ang tadhana ay nasa pagkamalay, hindi sa mga numero. Ang binggo ay ritwal, hindi laro—nakikinig lang ang himig sa pagitan ng bawat bilang.