Sa kahol ng aking kuwarto malapit sa Wicker Park, natutunan ko na ang palad ay hindi galing sa makina—kundi sa pagitan ng bawat spin. Hindi tungkol sa panalo, kundi sa himig, ritmo, at alaala na nagpapakita ng kahulugan.

Sa tahimik na oras pagkatapos ng hatinggabi, natuklasan kong mas marami akong natutunan sa pagkawala kaysa sa panalo. Sa Wicker Park, kasama ang jazz at ritmo ng桑ba, naiintindihan kong ang palad ay hindi galing sa makina—kundi sa pagtigil at pagsisid sa bawat spin.

Sa kahaliman ng gabi sa harap ng Wicker Park, natuto akong mabuhos ang tibok—hindi ang bilang. Ang tagumpay ay hindi sa panalo, kundi sa tahimik na ritmo sa bawat karta.